روزنوشت

بسم الله الرحمن الرحیم

 

دیشب یک مطلب راجع به دوست داشتنی که با کنترل گری همراه باشد خواندم

در آن مطلب مادری که به بچه اش هر روز ابراز محبت می کرد یک جا فهمیده بود که

این دوستت دارم ها از ترس این بوده که مادر خوبی نباشد یا یک جورهایی از بچه اش

تایید می گرفته است که کودکش هم او را دوست دارد. و حتی جاهایی که کودک برخلاف

میل مادر رفتار می کرده، مادر در دلش می گفته پس کجا رفت اثر آن همه دوستت دارم گفتن ها..

این ماجرا برای من خیلی آشنا آمد.

در درون خودم هم می توانم این ماجرا را ببینم. که چه قدر کسانی که دوستشان دارم،

مدام کنترل می کنم که آنها هنوز دوستم دارند. من هنوز دختر/همسر/عروس خوبی هستم..

در بخش آخر این مادر نتیجه را گرفته بود که دوست داشتن آدم اگر برای خدا و بدون چشم داشت

باشد، طرف مقابل ما هم احساس خوبی پیدا می کند.

اینکه آدم دنبال توجه و تایید مداوم باشد باعث اضطراب و ناامنی می شود.

در مرحله اول آدم باید یقین پیدا کند که دوست داشتنش برای خدا است، آن وقت در هر لحظه

آرامش دارد.

دوست داشتن برای خدا چه شکلی است؟